Griet Samain
"Met zijn drieën dansen op de tonen van de musical"
Griet speelt de rol van Lady Beaconsfield en Guinevere in 'Jekyll & Hyde'. Hiernaast is ze echtgenote van Wannes en mama van 2 kindjes, Marie (3) en Ella (0). Dat die combinatie niet vanzelfsprekend is, hoeft niet worden gevraagd. Een blik in het leven van Griet...
Dinsdagmiddag, 16u. Ik sta aan de schoolpoort te wachten. Zo dadelijk gaat de bel en kan ik Marie, mijn dochtertje van 3 jaar, afhalen bij juf Evelien. Terwijl ik er sta te wachten speelt de melodie van ‘Breng ons een man’ in mijn hoofd. Vanavond moet ik beslist mijn partituren even bekijken. Vrijdagavond repetitie en ik wil er voorbereid naartoe. Maar eerst Ella, mijn jongste dochtertje van 10 maanden, afhalen in het kinderdagverblijf.
's Avonds zitten de kindjes in bed, de afwas is gedaan, de was ingestoken en uitgehangen. Tijd om te repeteren! Maar dan zie ik de mand met strijk staan… Ah, morgen zal het ook wel lukken om te repeteren.
Vrijdagmiddag, 15u. Zo meteen haal ik Marie opnieuw af bij juf Evelien en rijden we door naar mijn schoonmoeder, die Ella al afgehaald heeft. Vandaag steekt oma de kindjes in hun bed, want ik vertrek om 16u45 richting Diksmuide voor de eerste pasbeurt van mijn ‘Lady Beaconsfield'-kostuum. Ik leg uit aan Marie dat ik haar vanavond niet zelf in bed steek, maar dat ik er morgenochtend wel zal zijn als ze wakker wordt. Gezien de Sint net langsgekomen is bij oma denk ik niet dat mijn woorden veel vat hebben op haar, dus ik laat haar lekker spelen met haar nieuwe speelgoed.
Woensdagmiddag, 15u30. We zijn aan het spelen in de living en ik begin enkele passages uit de nummers van ‘Jekyll & Hyde’ te zingen. Marie houdt heel veel van zingen en dansen en stelt voor om samen een kringetje te vormen. Algauw staan we met z’n drieën te dansen op de tonen van enkele nummers uit de musical.
Woensdagavond, 21u30. Een hele dag ravotten met de kindjes… ’s Avonds heeft Ella wat last van haar tandjes en blijkt ze ook wat koorts te hebben. Enkel een knuffel van mama kan haar troost brengen. Mijn map met 'Jekyll & Hyde'-partituren blijft liggen op tafel…
Vrijdagavond, 17u45. Grandioos te laat op de pasbeurt, want wat een verschrikkelijk verkeer rond Diksmuide. Niettemin ben ik aangenaam verrast wanneer ik mijn jurk voor de eerste keer mag aantrekken. Het mag dan wel een eerste (werk)versie zijn, het ziet er heel veelbelovend uit. En meteen begin ik me nog wat meer ‘Lady Beaconsfield’ te voelen.
Vrijdagavond, 19u30. Iedereen verzamelt in de polyvalente zaal in het college. Enkele dames vergelijken hun schoenen en vragen zich af of die geschikt zijn voor de scenes in ‘The Red Rat’. Ik blijf maar worstelen met de vraag of ik me nu een Frans, Duits of Pools accent zou aanmeten in mijn rol als Gwenny. Straks maar even uitproberen en zien wat er het beste overkomt. En dan beginnen we met de choreografieën. Een eerste poging maakt pijnlijk duidelijk dat de pasjes alweer wat ver in het geheugen zitten, maar al snel komt alles weer terug en kunnen we beginnen werken aan inleving. Ik merk dat er een bepaalde sfeer begint te groeien in de groep die ervoor zorgt dat we veel meer op ons gemak zijn bij elkaar. Wat ook nodig is, zo zal blijken op de uitvoeringen.
Zaterdagnacht, 1u30. Ella komt huilend wakker en lijkt het eerste kwartier geen troost te vinden. Na een eindje sussen blijkt een flesje melk de oplossing te zijn. Drie kwartier later kan ik terug naar mijn bed. Dat wordt lastig opstaan morgenochtend.
Zondagochtend, 8u45. Thomas belt aan, klaar om te vertrekken naar Diksmuide. Marie vraagt me waar ik naartoe ga. Ik leg uit dat ik ga zingen en dansen, maar dat ik ’s middags terug naar huis kom. Marie begint te huilen en roept: "Maar ik wil mee met mama"… Een klein stukje van mijn hart breekt af. Een groot deel van me wil zo graag thuisblijven en wat leuke spelletjes spelen met de kindjes. Een gevoel dat blijft knagen terwijl we de autorit richting Diksmuide aanvatten.
Zondagmiddag, 12u15. Wat! Een! Zalige! Repetitie! Vandaag zetten we enkele nieuwe scenes in elkaar. Er wordt gewerkt op inleving en iedereen steekt een tandje bij. Wat een heerlijke vibe! Dit smaakt naar meer… In de auto praten Thomas en ik honderduit. Wat ging er goed, wat ging er fout, wat moet anders, enz. Stiekem denk ik: was het al maar weer vrijdagavond… Het wordt alweer een week wachten op de volgende repetitie. Maar dan trek ik thuis de voordeur open en hoor ik een fijn stemmetje dolblij roepen: "Oh, mama is daar!".